Pisać – nie pisać? To chyba podstawowy dylemat
początkującego autora. Czy potrafię? Czy to, co napiszę będzie miało dla kogoś
jakąś wartość? Czy będę mieć dość siły aby przez wiele miesięcy w samotności
walczyć ze słowami, nie mając żadnej gwarancji, że efekt mojej pracy w ogóle zostanie
dostrzeżony?
– Pisać – podpowiada ego.
– Ale czy warto? – powątpiewa rozsądek.
– Przynajmniej spróbuj – namawia wewnętrzne ja.
– Pisać, pisać, ale od czego zacząć? – włącza się racjonalność. – I co dalej?
I wtedy czasem pojawia się myśl, czy nie warto by sprawdzić
swoich umiejętności i rozwijać ich pod czyimś czujnym okiem. A może tak kurs
kreatywnego pisania? No dobrze, tylko czy sztuki pisania można się nauczyć?
Można – do pewnego stopnia.
Opanowanie zasad poprawnego formułowania zdań, w mniejszym
lub większym stopniu wyniesione ze szkoły, to nie wszystko. Potrzebna jest
również umiejętność konstruowania anegdoty zgodnie z zasadami dramaturgii, znajomość
metody tworzenia wiarygodnych bohaterów, wiedza, jak dzięki kilku prostym zabiegom
można zaintrygować czytelnika i pozyskać jego uwagę. W skrócie – trzeba poznać
narzędzia niezbędne w procesie tworzenia opowieści i nauczyć się je
wykorzystywać w praktyce.
Kurs pisania to również możliwość wymiany doświadczeń z innymi,
kreatywnymi ludźmi, którym podobne rozterki twórcze nie są obce. Spontaniczne reakcje
pierwszych, bezstronnych czytelników są bezcenne i potrafią silnie zmotywować
do działania. Uwagi krytyczne motywują nawet bardziej, niż zachwyty.
Ale, drogi początkujący autorze, jeśli dylemat sformułowany
w pierwszym zdaniu nigdy nie pojawił się w twojej głowie, to uważaj, bo
przyczyny mogą być dwie:
a) jesteś geniuszem, masz charyzmę i wielki talent, czyli nie potrzebujesz kursów
pisania;
b) jesteś grafomanem, a więc tym bardziej, żadne kursy pisania nie są ci potrzebne,
bo i tak wszystko wiesz lepiej.
Jeżeli jednak masz świadomość, że błądzenie jest rzeczą
ludzką, kurs pisania może pomóc ci odnaleźć własną drogę.
Izabela Szylko
